Die nimmereindigende gewoel van die lewe

Hier is ek, 'n wese van die lewe in die 21 ste eeu. Tegnologiese vooruitgang het dit mos vir ons metropool nasie moontlik gemaak om 'n "heel rustige" asemlose bestaan te maak. Die "moeitevolle arbeid" waartoe ons verdoem was in vroeëre eeue is mos nou veronderstel om 'n saak van die verlede te wees. Al die magdom katoeters (Afrikaans vir "gadget", nee regtigwaar!) het ons niks in die sak gebring nie. Want steeds elke dag swoeg ons, werskaf ons, skarrel ons, net so koorsagtig soos 'n muurkolonie wat verbete swoeg om al die eiers na hoë grond verskuif te kry voor 'n stortvloed reën in die somer. Hiermee hou ons aan bykans ons hele lewe lank, totdat ons eindelik tot ruste gelê moet word (soms voortydig) teen ons sin nadat ons "makliker" lewe al die lewensap uit ons getap het...

Meeste van ons vandag word vry gebore. Meeste van ons kom nie die wêreld binne as die eiendom van 'n ander nie. Ons is vryburgers van die nuwe millenium. Vry om ons eie weivelde uit te soek, vry om ons eie drome na te jaag, vry oms eie kop te volg. As ons gelukkig is, kom jy via die "regte" familie die wêreld binne, met die broodnodige finansiële voorsprong. Dis nou as jy sukses net aan stoflike welvaart sou meet. Sonder dat ons dit sal wil erken, word ons in 'n sekere vlak van die samelewing in-gebore, wat soms (maar nie altyd nie) direk everedig is aan die mate van moeite wat vir ons gaan voorlê as grootmense. Dan is daar ook die op en en wakker enkelinge onder ons wat 'of deur onverskrokke hul drome na te volg, 'of deur eenvoudig baie hard te werk en te leer, daarin slaag om hulself uit te lig na 'n ietwat makliker, maar soms meer stresvolle, dimensie van lewe. Hoe dit ook al sy...ons is baie doenig hier op moederaarde.

Nou vra ek myself die vraag: Is ons werklik nog vry? Of is ons noodgedwonge dwangarbeiders, slawe van ons eie luukshede, vasgeketting met 'n polshorlosie aan die pendulum van die moderne lewe? Kan ons regtig gaan waar ons wil? Of is ons ook maar soos tronkvoëls gedoem om 'n derde (of meer) van ons lewe vasgekluister te wees om die pot aan die kook te hou. Ten minste laat hulle ons toe om in die aande huis toe te kan ry en in die verkeer te kan gaan wroeg. Enigste verskil...ons betaal vir ons eie verblyf.

Soms laat ek my toe om van al hierdie gewoel te ontsnap. Ek neem die voetpad van my verbeelding na die domein van my drome. Ek leef my uit in als wat mooi is in die natuur, die hemelruim bo my, die gedruis van die see, die geklots van water oor 'n rots by 'n waterval. Ek neem die "groen voetpad van die horison vêr, om die aarde skat..." en breek weg vir 'n staproete of wat met my kamera in my hand en my sintuie paraat soos 'n voetsoldaat, op soek na nuwe sonsondergange, wye oop ruimtes, oop skoon sterrenagte, wit roomskuim wat blink ongeskonde strande oorstroom in die vroeë oggend langs die see, sout seesproei wat waai teen mens se gesig, vars blommegeure en die reuk van vrugbare blarewoudbedekking terwyl mens stap deur modderige paadjies in klowe...

Ek kwoteer een van Koos du Plessis se alombekende en geliefde liedjies, wat vir 'n natuurmens 'n heel ander betekenis kan aanneem:

"As jy my kon volg op die vleuels van die wind, na wêrelde oorkant die maan,
sou jy my spoor in die melkweg vind, my tent tussen sterre sien staan,
Want ek is nog jonk en die wêreld is oud, sy skadu val ver deur die ruim,
neem nou my hand want die nag word koud, en waarom sal ons versuim..."
Koos du Plessis

Dan, as die roetine vir my te veel word, van elke dag opstaan, werk toe gaan, terugkom, eet, slaap, werk toe gaan;
dan vat ek die pad na die platteland en ontnap, al is dit ook net vir 'n wyle oor 'n naweek, na die plekke van my drome...