Dit reën vandag weer in Sydney

Dit reën die afgelope paar dae weer baie in Sydney. Dit kortwiek ons bietjie in al ons verkenningstogte, maar die land het dit nodig. Hulle sê hier is droogte, maar ek moet sê, van al my jare in Pretoria, het ek nog nooit so baie bome en groenigheid gesien soos hier nie. Daar is oral parke, die strate is groen met bome. Daar is plek plek die teken dat die lente aan die kom is in die vorm van lentebloeisels en die vars geur van reën is op hierdie oomblik in die lug net hier buite ons venster. Gister was ek vir die eerste keer in Australië by die haarkapper, en ek moet sê, sy het haarself goed van haar taak gekwyt. Natuulik land en sand gesels oor alles en nog wat by die haarkapper, want hulle wil mos altyd alles uitvis as hulle hoor jy is van Suid Afrika.

Ek en my vriend was vandag as 2 manne alleen saam met die ses kinders na die Powerhouse museum in Sydney. Wat anders kan mens nou doen op so 'n nat dag. Daar is allerhande aktiwiteite vir om kinders in te lig oor die wetenskap en tegnologie. Dit was baie interessant en die kinders het dit baie geniet...van die uitstallings oor vliegtuie, die ruimteprogram, robotte, tot oor hoe animasie en films werk.



Daar was ook uitstallings oor die mooiste glas kuns, en selfs 'n driedimensionele video van hoe dit lyk in 'n glasblaas ateljee.


Hier is 'n video van een van die uitstallings vir die kinders:


Dis nou al amper 3 maande wat ons hier in Sydney is. 'n Paar dinge wat ek waarneem in my eie lewe vandat ons hier bly, is:

• Ek is baie meer "relaxed" oor my kinders en bekommer my baie minder oor hulle. Hulle loop nou al alleen in winkelsentrums na die kleedkamers toe en as ons in die park is, laat ek myself toe dat ons hulle soms uit die oog verloor.
  
• My gesondheid het verbeter. Ek het elke jaar teen hierdie tyd erg aan hoesbuie en sinus gely, iets wat nou soos mis voor die son verdwyn het.
• Ek is nou alreeds net so ingeburger by my werk dat dit voel asof ek al lank daar werk, dinge gaan aan soos tevore.
• Ek is minder agterdogtig oor mense en begin weer stadig maar seker glo in die mensdom.
• Ek kry weer lewenslus...het vir my en my seun rollerblades/inline scates gekoop en ons skaats te lekker hier in ons straat...beplan om sodra die son weer meer skyn oor naweke na Centennial Park toe te gaan, want ek hoor daar is kilometers se paadjies om te ry met skaatse.
• Ons bekommer ons minder oor besittings...inteendeel ek het selfs al een keer die huis verlaat net om toe ons teruggekom het te besef ons het nie eens die deure gesluit nie.
• Maar ek kom ook agter dat "die besef" van in hoe 'n mate jy nou weg is van jou kultuur, jou mense en hoe vêr mens nou werklik van alles af is wat jy sooooo lank geken het. Mens verlang nogal hoor. Dit voel asof 'n stuk van jou afgeskeur is soos 'n stuk lap uit 'n kledingstuk, of soos my vrou dit stel: mens voel asof jy erens op die oop see ronddobber besig om te wag vir vasmeerplek.
  
• Glo my: imigrasie het sy soet en sy suur, soms kan jy nie jou geluk glo nie, en ander kere is dit asof 'n paniek jou beetpak as jy besef wat die besluit se implikasies was.